geRi dönMeLiydik...

tarafından **Gothictrforms** Cuma Mart 06, 2009 5:34 pm

BilinmezLikler inmezlikler için takma isimlere gerek yok. Tek varlığımız inançsızlık. Tek yokluğumuz inançsızlıktır.
Bak ben duyuyorum bastırdığın güzel şarkıları. Senin duyamadığın zerreler benimle konuşuyor. Ama sana anlatamıyorum, bana inanmıyorsun. İnanmadıkça ve anlatmadıkça da şekil değiştiriyorsun. Uzaklaşıyorsun, ölüyorsun sen. Neden? Ruhunun yansıması suratımda yanıklara sebep oldu. Çizikler içindeyim. Kırmızı şişkin çizgiler var üzerimde. Şimdileri anlıyorum meğerse geceleri uyumaz bedenimi karalarmışsın. Her bir kazancını ya da kaybedişini üzerime kazırmışsın ve ben o kadar uzaklaşmışım ki kendimden acıdan başka bir şey yok sanmışım. Burun kıvırmışım bakmamışım aynaya başka şeylerden korkmuşum.
İnançsızlık başımıza bela oldu içimizi kemirdi durdu. Başıboş beden sahiplerinden farksız olduk ve canımızı acıttık. Yaşlandı ruhum iyileşemiyor yaralarım kolayca. Gençliğim gideli çok oldu, kırılınca bir daha zor düzeliyorum artık. Felç kalmaktan ve dışarı atılmaktan korkuyorum akranlarım gibi belki de sevilmemekten bir daha. Çirkinleşiyorum günden güne yanındayken buruşuyorum. Kendime dokunuyorum; bu ben olamam ben değilim hayır diyorum, yalnız; çirkinleştikçe daha bir seviliyorum. Güzelleşemiyorum.
Bütün paramı harcadım, çalıştığımdan bir şey kalmadı bana. Yedim bitirdim hayırsızlığımla ruhumu. Seni sevmiyorum artık şarkıları yalnız dinlemek istiyorum. Sevişmek istemiyorum karanlık gölgelerle ya da ne bileyim mor duvarlara bakıp bebeğimi düşünmek istiyorum bir anne edasıyla dolaşmak bana ait bir bebek hayaliyle.
Seni gördüm bu gün, yeşilliğimle dalga geçtin turunculuğumdan iğrendin ve siyahlığımı aşağıladın.. Elini tutmaya gelmiştim oysaki. Sadece seni görmek istemiştim. Çocukluğunda ki gibi kardeş olmalıydık, aşık olmalıydık ama sen büyüdün, ben yaşlandım.
7'ler kayboldu bir anda gözümün önünden ve kara bulutlar simgeledikleri her şeyle davetkârca gülümsediler bana. Aşağı serpilen damlaların şarkıları ağlatıyordu beni. Dönüyordum ve kristaller ben döndükçe yerlere düşüp parçalanıyordu. Hansel ve Gretel ayrılmıştı artık yollarını da kaybetmişlerdi. Yağmur izleri kapatmış üstleri başları çamurlanmıştı. Ne kadar geri dönmek isteseler de olmadı. İlk kez birbirlerinden ayrı ağlıyorlardı, yağmur kapatıyordu sesleri. Yanlış yollar kaçınılmazdı. Belki de Hansel bir serseri olacak Gretel ise kötü yola düşecekti.